Life in Kampala

Tijd voor een reisverslag, we hebben namelijk een hele drukke week achter de rug. Maandag ochtend was ik weer op tijd in het ziekenhuis, waar we mee liepen met de grote visite. Deze duurt hier meestal heel erg lang, en het lijkt soms alsof deze visite meer voor de studenten bedoeld is dan voor de patiënten. We staan met een dikke 15 man om het bed van de patiënt en er wordt veel uitgelegd (in het Engels, waardoor de patiënt dit meestal niet kan volgen). Alleen is de uitleg voor ons vaak nogal moeilijk te volgen omdat het Engels dat gesproken wordt een zwaar accent heeft, en de meeste Oegandezen erg zacht te praten. Toch leren we hier en daar wel wat bij.
Op woensdag zijn we op outreach geweest. Hiervoor gingen we naar een kliniek hier in Kampala. Daar mochten we mee kijken bij de dagelijkse bezigheden. De kliniek zag er heel mooi uit. Ze krijgen hun geld van donaties en de regering. Hierdoor hebben ze duidelijk meer geld dan Mulago hospital, waar wij zitten. Daarmee kunnen ze de arme mensen in de omliggende wijken vaak gratis helpen en medicatie geven. Om te beginnen konden we helpen met het sjouwen van zakken bonen, rijst, suiker en olie. Dit wordt 2 keer per maand uitgedeeld aan de bewoners van de sloppenwijk. Daarna heb ik mee gekeken in de HIV kliniek. Hier kunnen mensen met HIV gratis terecht. 's Middags kregen we een rondleiding in de sloppenwijk. Dit was heel indrukwekkend. Ik realiseer me nog steeds niet echt dat sommige mensen hier echt zo leven, dat je zo kúnt leven. De hutjes zijn klein, vies en in de hele wijk stinkt het behoorlijk. Heel apart is wel dat elk hutje wel een televisie heeft, en alle bewoners een mobiele telefoon. Steeds worden we nageroepen met "mzungu!" (Luganda voor vreemdeling / blanke) en vooral de kinderen zijn erg in ons geïnteresseerd. Al met al was dit een hele bijzondere dag, die we niet snel zullen vergeten.
's Avonds hadden we culturele avond, georganiseerd vanuit de universiteit. De hele avond werden we vermaakt met allerlei Afrikaanse dansen, oorspronkelijk afkomstig uit Oeganda en omliggende landen. Heel erg leuk om te zien.

Op dinsdag en donderdag ben ik weer naar OK geweest. Op donderdag heb ik hier voor het eerst geassisteerd. Het beroep OK assistent bestaat hier niet. De chirurg wordt altijd geassisteerd door een arts assistent of student. Hard werken dus. Ik was dan ook heel blij dat ik in Nederland al chirurgie heb gelopen en hier wel al een beetje ervaring mee heb. De operatie is goed verlopen en het assisteren ging verrassend goed. Wel bleek na de operatie dat de patiënte een diathermie brandwond had op het been. Dat was wel even schrikken! Omdat er hier dus niet echt iemand is die dit soort dingen als taak heeft, gaat dit dus wel vaker fout. Daarnaast kunnen ze hier de apparatuur en het onderhoud ervan gewoon niet betalen, waardoor deze in slechte staat verkeerd. Wat de kans op "ongelukken" alleen maar groter maakt. Een dubbel gevoel dus. Op de terugweg naar huis vanuit het ziekenhuis werd ik ondersteboven gereden door een boda (motor taxi) die ineens uit de berm kwam en tegen de richting in reed. Gelukkig had ik een lange broek aan en heb ik er alleen wat flinke blauwe plekken op mijn benen aan over gehouden. Wel was ik natuurlijk flink geschrokken, en de meiden hier in huis ook.

Gelukkig voelden mijn benen op zaterdag alweer een stuk beter. Toen gingen we namelijk naar Jinja om te raften op de Nijl met een groep van 8 Nederlandse studenten. Dit was heel erg leuk! Veel minder eng dan verwacht. We hebben een hele leuke dag gehad. Wel zijn de meesten een beetje verbrand. Nu is het tijd om een beetje uit te rusten. Komende week sta ik op de kinderchirurgie. In het weekend gaan we misschien naar queen elizabeth national park en lake bunyonyi. Jullie horen snel weer van me!