Eerste week in het ziekenhuis: surgery in Uganda

Maandag was de vakantie helaas voorbij en moest ik beginnen in het ziekenhuis. Maandag avond is Gaston naar huis gegaan, heel jammer. Maar we hebben een hele fijne tijd gehad hier samen! In het ziekenhuis was het opnieuw wennen aan de Afrikaanse manier van doen. Met name omdat de manier waarop veel dingen hier gedaan worden in onze ogen niet altijd even logisch is.

Op dinsdag ben ik voor het eerst naar OK geweest en heb ik een mastectomie gezien. Hiervoor moesten we natuurlijk eerst omkleden. De OK pakjes zijn gedoneerd vanuit allerlei westerse ziekenhuizen (net als veel witte jassen) en minstens 15 jaar oud. De mutsjes en mondkapjes zijn van stof, hierdoor zie je eruit als een soort bandiet. In plaats van klompen draag je hier regenlaarzen (van de BATA!). Spatbrillen zijn hier nergens te vinden, zelfs de chirurg zelf heeft er geen. Gelukkig hebben wij onze eigen mee genomen. Waardoor de chirurg al meteen vroeg of hij deze kon overkopen van me. Hierna hadden we uitgebreid de tijd (zo'n 1,5 uur) om alles te bestuderen. De OK's die rond 9u zouden moeten beginnen, beginnen namelijk meestal pas tegen elven. Aan wie of wat dit nou precies ligt is niet geheel duidelijk. Maar de efficiëntie is ver te zoeken.

Wel is er hier veel te leren omdat je hier ziektes en vergevorderde stadia ziet die je bij ons niet tegenkomt. De eerste twee weken sta ik op de general surgery. Hier zien we tot nu toe vooral veel zeer uitgebreide, ulcererende borstkankers. Deze zien er heel indrukwekkend uit. Daarnaast zijn er veel enorm grote struma's en boda boda (motor) ongelukken. De artsen in het ziekenhuis lijken veel te weten. Maar de middellen zijn schaars. Er zijn vrijwel geen medicijnen in het ziekenhuis aanwezig, waardoor de familie van patiënten vaak in de apotheek medicijnen moeten gaan halen, als ze die al kunnen betalen. In de apotheek kun je dan ook vrijwel alles gewoon kopen. Maar omdat de meeste mensen dus geen geld hebben voor medicijnen en hier letterlijk NIEMAND een zorgverzekering heeft, krijgen veel patiënten weinig tot geen medicatie. Op de chirurgie betekent dat vooral dat veel mensen het na grote operaties vrijwel zonder pijnstilling moeten doen. Ook hechtingen zijn er bijna niet, voor de OK begint moet altijd eerst op zoek worden gegaan naar wat hechtingen. Vervolgens wordt een wond van zo'n 10 bij 15 centimeter met slechts 1 laag hechtingen (volgens Donati) gesloten, bij ons zouden hier minstens 2 of drie lagen in gaan.

Vrijdag kregen we te horen dat de residents (arts-assistenten) al 3 maanden niet meer betaald hadden gekregen. Zij zijn dus al vanaf vrijdag in staking. Het is dus de vraag of er maandag veel te doen is in het ziekenhuis, de chirurgen zullen wel gewoon aanwezig zijn. Dit alles komt omdat de Oegandese regering onlangs heeft besloten de zorg in Mulago hospital een stuk goedkoper te maken voor de patiënten, maar hier vervolgens geen geld voor heeft vrijgemaakt. Hierdoor raken de voorraden van spullen in het ziekenhuis ook langzaam op.

Al met al dus heel anders dan in Nederland. Het is erg wennen omdat dit alles, en ook de nogal botte manier waarop hier soms met patiënten om wordt gegaan voor ons allemaal heel vreemd is. Wel zijn de artsen, arts-assistenten en Oegandese studenten allemaal heel aardig en behulpzaam.

Verder hebben we deze week les gehad in Luganda (de inheemse taal die ze hier in Kampala spreken). Dit proberen we nu langzaam in de praktijk te brengen. Alhoewel dat er meestal niet van komt omdat de meeste mensen hier gewoon Engels spreken. En als we al iets weten te vragen in het Luganda kunnen we het antwoord niet verstaan XD. Maar we doen ons best...
Tot slot hebben we deze week ook het nachteven van Kampala verkend. Dit was heel erg gezellig. Van twee Oegandese meiden leerde ik Afrikaans dansen, wat voor ons nog niet zo heel gemakkelijk is. Maar het ging me best goed af, al zeg ik het zelf, haha. We zijn hier nu in totaal met 12 Nederlanders, dus meestal verzint er wel iemand iets leuks om te doen. Zo zijn Ilse en ik vandaag naar de Moskee geweest, de 3 na grootste van Afrika. Hier moesten we helemaal gesluierd worden voordat we naar binnen mochten. We hebben er leren bidden en vanaf de toren had je een mooi uitzicht over heel Kampala. Volgend weekend gaan we waarschijnlijk met een groot deel van de groep richting Jinja, maar daar horen jullie tegen die tijd meer over.